07 02 2021 r. Źródło: globaltimes.cn, Autor: Zhang Yun

Biuro Ministra - Rezydenta cesarza z Dynastii Qing otwarto dla publiczności. [Foto: Xinhua]

Według władz rządzących obecnie Tybetem, ostatnia wroga ingerencja międzynarodowego środowiska, zakłóciła prawo i tradycyjne zasady obowiązujące w państwie środka. Od wieków sprawdzają się ugruntowane relacje pomiędzy rządem centralnym dynastii Yuan a samorządem lokalnym Tybetu, a także normy instytucjonalne rządu centralnego dynastii Qing, dotyczące administrowania żywymi Buddami, którzy według tybetańskich reguł przechodzą proces reinkarnacji.
Dalsze pretensje chińskich władz rządzących Wyżyną Tybetańską, dotyczą krytyki 29-artykułowego rozporządzenia cesarza Qianlonga, na temat bardziej efektywnego zarządzania Tybetem, które nazwano „sfałszowanym w późniejszym czasie przez chiński rząd”, czego mają dowodzić badania naukowców. Krytyka nie ominęła również Regulaminu Rady ds. Etnicznych (Lifan Yuan), która była agencją rządową założoną w czasach dynastii Qing, nadzorującą etniczne regiony wraz z Tybetem. Eksperci stwierdzili, że nie zawiera żadnej odpowiedniej treści, a część dotycząca Tybetu nie jest nawet prawem.

Obecne chińskie władze wypowiedziały się z oburzeniem, z powodu takiego potraktowania historycznych dokumentów i faktów, określając to podejście brutalnym i barbarzyńskim, autorów podsumowania określili ignorantami, których uprzedzenia podobno rozbawiły rodowitych mieszkańców, ale nawet stały się ich pośmiewiskiem.

29-artykułowe rozporządzenie zostało ogłoszone w 1793 roku, w czasach dynastii Qing. Było wtedy uważane za ważne prawo określające zasady rządzenia regionem. Za główne sprawy w Tybecie mieli być odpowiedzialni ministrowie-rezydenci Tybetu przysłani przez cesarza, których władza i uprawnienia dorównywały pozycji Dalajlamy, Panczen Erdeniego. Wszystkich urzędników niższych rangą od stanowiska Kalona (tytuł urzędnika) a także żyjących Buddów, powinna obowiązywać zasada podporządkowania. Również uznano system losowania ze złotej urny, za wiarygodny przy ustalaniu reinkarnacji żywych buddów.

Władza ministrów rezydujących w Tybecie obejmowała zarządzanie administracją, sprawami wojskowymi i władzami lokalnymi. Raz do roku badali dochody i wydatki Dalajlamy i Panczen Erdeniego. Chiny twierdzą, że taki system dowiódł suwerenności i skutecznej jurysdykcji administracyjnej rządu centralnego dynastii Qing nad Tybetem. Chińska Republika Ludowa rządząca Tybetem, krytykujących jej zasady nazywa wrogimi siłami zagranicznymi, które w dalszej kolejności twierdzą, że rozporządzenie ogłoszone w 1793 roku mogło zostać sfałszowane przez Fu Kang'ana, generała dynastii Qing, ponieważ istnieje tylko transkrypcja tybetańska, nie ma oryginalnej wersji chińskiej ani mandżurskiej. Jest to jeden ze znaczących powodów dla których społeczność międzynarodowa powinna zaprzestać uznawania zapisu tybetańskiego oraz używania go jako podstawy prawnej systemu losowania ze złotej urny.

Obecnie rządzące Tybetem Chiny, twierdzą, że wielu szuka pretekstu dla uczynienia Tybetu niepodległym, a tak naprawdę dobro tego Państwa ich nie interesuje. W niektórych przypadkach przeciwnicy obecnego stanu rzeczy nie odważyli się zaprzeczyć istnieniu 29-artykułowego rozporządzenia, ale nadal podtrzymują, że zostało ono ogłoszone osobiście przez Fu Kang'ana, a nie zatwierdzone przez cesarza Qianlonga. Inni z kolei zarzucają, że zarządzenie zostało sfałszowane przez chiński rząd, ale nie mają na to żadnych dowodów. Autor tego artykułu ma na celu przekonanie czytelników o absurdalnej logice przeciwników obecnej władzy i rozprawienie się z ich bezpodstawnymi opiniami naukowymi.

Ludzie odwiedzają ministra rezydenta Qing w biurze tybetańskim w Lhasie. [Foto: cnsphoto]

Tło historyczne
Zwolennicy zwierzchnictwa Chin nad Tybetem przekonują, że cesarz Qianlong był pomysłodawcą rozporządzenia mającego polepszyć zarządzanie Tybetem, sam również wyjaśniał ważne zasady. Zanim opublikowano 29 artykułów, cała treść została przez cesarza Qianlonga osobiście zweryfikowana. Autor obecnego artykułu podkreśla, że aby zacząć podważać wiarygodność, trzeba mieć przynajmniej podstawową wiedzę na temat historii Chin, której krytykujący według piszącego nie posiadają. Zdecydowanie neguje wszelkie oskarżenia, jakoby zarządzenie z 29 artykułami zostało sfałszowane przez Fu Kang'ana, podkreślając, że tego typu domysły dowodzą tylko ignorancji przeciwników władzy. Autor kilkakrotnie wysuwa argumenty dowodzące według niego uczciwości tegoż generała.
W Państwie Środka słowo „qinding” oznacza, „zdecydował o tym cesarz”. W Tybecie wszystkie ważne sprawy musiały być zgłaszane cesarzowi i tylko on ostatecznie wprowadzał je w życie. Podobno istnieją liczne dokumenty i archiwa historyczne, które to potwierdzają. To cesarz podjął decyzję o wydaniu odpowiednich zarządzeń już po pierwszym wypędzeniu najeźdźców z Tybetu, zanim wysłał tam Fu Kang'ana. Gdy Gurkha po raz pierwszy napadł Tybetańczyków, został wygnany. Fu Kang'an w Tybecie znalazł się dopiero po skończonej walce. W roku 1788 cesarz wezwał ministra rezydenta Tybetu Qinglin, aby ostrzec go o problemach na granicy. Według podań cesarz mówił tak: „Po zakończeniu tego wydarzenia pozwól Bazhongowi zająć się sprawami, w tym jak umieścić żołnierzy Tangut na granicy w celu obrony, jak wiercić i robić wszystkie niezbędne rzeczy oraz jak sobie radzić z następstwami. Bazhong musi się podjąć tego zadania, i aby przeprowadzić to raz na zawsze, i żeby były z tego rzeczywiste korzyści, jego konsultantem ma być Ehui”.
W 1789 r., Po wygnaniu Gurkhów z Tybetu, cesarz Qianlong wydał rozkaz generałowi Ehui w Chengdu, mówiąc, że „chociaż incydent został rozwiązany, jeżeli po wycofaniu żołnierzy nie zostaną ustalone żadne przepisy, złodzieje i bandyci nadal będą atakować. Jeśli nie będziemy przygotowani, a incydent będzie wymagał więcej energii do rozwiązania, Tybetańczycy nie będą się długo cieszyć  bezpieczeństwem”.

W Tybecie panowały następujące zasady. Najwyższym rangą żyjącym buddą był Dalajlama. Do niego należało m.in. obsadzanie stanowisk takich jak Kalon, Depon i Depa. Były to oficjalne tytuły w Tybecie, o których ministrowie-rezydenci, nie mieli pojęcia. Według autora tekstu, gdyby się trafiał Dalajlama naprawdę kompetentny i umiał wyłonić najlepszego spośród kandydatów, sprawy w państwie układałyby się znacznie lepiej. Niestety według chińskich naukowców Dalajlama był zazwyczaj człowiekiem słabego charakteru i nie potrafił skutecznie wypełniać swoich zadań. Wolał polegać na bliskich mu lamach lub w czasie ich nieobecności słuchał swoich podwładnych. Jednym słowem unikał podejmowania jakichkolwiek decyzji. Podobno dobrym przykładem potwierdzającym te zarzuty, były czasy Kalona Galunsuoluomuzhale i Depa Sangan. Dlatego stwierdzono, że znacznie korzystniej by było gdyby osoby na te stanowiska ( Kalon, Depon i Depa) były wybierane w Tybecie przez ministrów-rezydentów, którzy lepiej niż Dalajlama kontrolowaliby i ocenialiby ich pracę. W wypadku nieobsadzenia tych stanowisk, ministrowie będący rezydentami w Tybecie, powinni rządzić według własnego uznania, niesugerując się poglądami i opinią „złych doradców".
Dalajlama i Panczen Erdeni mieli prawo wysyłać swoich ludzi, którzy zajmowali się kontrolą pracy ministrów-rezydentów w Tybecie. W przypadku stwierdzenia popełnionych przez nich błędów i niewłaściwego zachowania się, groziły surowe kary. Podstawowym celem cesarskiego rozporządzenia zawierającego 29 artykułów był sposób wyboru i mianowania lokalnych urzędników oraz status ministrów rezydujących w Tybecie. Poza tym artykuły poruszały szczegółowe wymagania dotyczące szkolenia wojskowego, obsługi garnizonu i określania dostaw wojskowych.

Dalsze argumenty odrzucające oskarżenie, jakoby Fu Kang'an dopuiścił się fałszowania przepisów cesarza, potwierdza fakt, że zanim Fu Kang'an wjechał do Tybetu, generał Ehui w Chengdu, doradca Chengde, urzędnik Bazhong i minister ds. Rezydenta Tybetu Shulian wysunęli już „19-artykuł dotyczący następstw Tybetu”. W dniu 27 czerwca 1789 roku, Po konsultacji z Heshenem, ministrem Wielkiej Rady, poinformowano o tym cesarza Qianlonga. Treść zawiera nakaz wysyłania żołnierzy do Tybetu w celach obronnych, stacjonowanie żołnierzy w ważnych miejscach, takich jak Lazi, Sage i Xiega'er oraz prowadzenie regularnych szkoleń.
Poza tym dalsze wytyczne dotyczyły ministrów będących rezydentami Tybetu w Tybecie i Dalajlamy. Powinni oni zajmować się sprawami publicznymi w oparciu o przepisy, a także powinni co roku przechodzić inspekcje. Dwaj przebywający w Tybecie ministrowie mielii mieszkać razem i jednocześnie zajmować się sprawami biznesowymi. Oczekiwano od nich kontrolowania handlu zagranicznego, co więcej w zależności od potrzeb, mogli obniżać podatki. Sformułowane zostały wymagania dotyczące transportu, zaopatrzenia wojskowego oraz dyscypliny wojskowej oficerów i żołnierzy przebywających w Tybecie. Autorzy tekstu traktują „19-artykuł dotyczący następstw Tybetu”, jak początek wprowadzanie rozporządzenia 29 - artykułowego. 
 

8 grudnia 2015 roku, Tybet, klasztor Tashilhunpo w Xigaze. Lamowie świętują 20-tą rocznica intronizacji Bainqen Erdini Qoigyijabu, 11 - tego Panczenlamy, jednego z dwóch najbardziej szanowanych „żyjących buddów” buddyzmu tybetańskiego. [Zdjęcie: cnsphoto] .

Kolejnym argumentem wykluczającym możliwość fałszerstwa ze strony Fu Kang'ana, miał być fakt, że poprowadził wojska do Tybetu, gdy cesarz Qianlong uznał za konieczne zaprowadzenie porządku po wypędzenia wrogów. W 1792 r., Kiedy Fu Kang'an przybył do Lhasy, powiedział Dalajlamie i Panczenowi Erdeni, że po zniszczeniu wrogów należy wydać nowe przepisy, aby zagwarantować pokój na granicach i uniknąć przyszłych problemów. Dalajlama i Panczen Erdeni wyznaczyli ministrów-rezydenyów Tybetu na przewodniczących przy ustalaniu zasad mających obowiązywać w przyszłości w państwie, oraz zobowiązali się do pomocy przy ich egzekwowaniu i wprowadzaniu w życie. Jednocześnie podobne zarządzenie wyszło z rąk cesarza Qianlong. Wydał dekret w którym nakazał ministrom-rezydentom Tybetu ustalanie z Dalajlamą wszelkich pomysłów będących reakcją na nieoczekiwane wydarzenia, o czym Dalajlamę poinformował Fu Kang'an. Dalajlama miał z tego powodu okazać swoje poparcie i zadowolenie.
Skoro udało się całkowicie pokonać Gurkhów i definitywnie opuścili oni Tybet, Fu Kang'an po przybyciu doLhassy ponownie omówił z Dalajlamą i Panczen Erdeni strategię jaka mają przyjąć w przypadku nieprzewidzianych wydarzeń. Porozumiał się również gubernatorem Syczuanu - Sun Shiyi, ministrem rezydentem Tybetu Helinem, a także z Huilingiem - urzędnikiem stacjonującym w Tybecie, w celu ostatecznego zdefiniowania rozporządzenia i dopilnowania, aby zostało wdrożone raz na zawsze.

Następnym krokiem cesarza Qianlong, była propozycja siedmiu reform, potwierdzająca między innymi losowanie ze złotej urny, obowiązek ministrów rezydentów dotyczący mianowania na stanowiska Kalon, Depa i Depon oraz kontrolowania przez nich dochodów i wydatków. Po wycofaniu wojsk cesarz nakazał sprawdzenia granic i założenia znaków granicznych wraz z zakazem ich przekraczania. Uznał, że powinna być na zmianę przez ministrów-rezydentów przeprowadzana inspekcja obszarów przygranicznych, takich jak: Jilong, Nielamu i Zongka. W 1792 roku cesarz Qianlong wydał dekret cesarski, o czym poinformował ministra Tajnej Rady (Junji Chu) i innych urzędników, w którym nakazał Fu Kang'anowi, ministrom, Dalajlamie i innym poradzić sobie z „następstwami" w Tybecie. Cesarz wymienił również sześć dodatkowych artykułów poruszających tą kwestię. Zgodnie z rozkazami cesarza, Fu Kang'an wraz z urzędnikami zaproponowali kilka projektów. Po zatwierdzeniu przepisów przez cesarza Qianlonga, główne postanowienia zostały opracowane przez uczestników narady, w wyniku czego powstało nowe 29-artykułowe rozporządzenie dla Tybetu, przetłumaczone również na język tybetański. Dotyczyło bardziej efektywnego zarządzania Tybetem, które Qianlong zatwierdził po kilku zwrotnych wymianach opinii pomiędzy cesarzem a Fukang'anem, Sun Shiyi, Huilingiem i Helinem, którzy z kolei spytali o zdanie Dalajlamę i Panchen Erdeniego.
Skuteczna realizacja
29-artykułowe rozporządzenie o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem zostało opracowane pod bezpośrednim zwierzchnictwem cesarza Qianlonga, a wymianą poglądów kierował Fu Kang'an. Artykuły zostały przekazane cesarzowi po dokładnych dyskusjach między ministrami rezydentami oraz urzędnikami w Tybecie a także lokalnymi lamami i mnichami. Były również omawiane przez ministrów na dworze i ostatecznie zatwierdzone przez cesarza Qianlonga. Jako zdecydowany zwolennik systemu losowania ze złotej urny, cesarz Qianlong osobiście napisał artykuł zatytułowany „O Lamie”. Wyjaśnił w nim szczegółowo powody swego upodobania a nawet zaprojektował kształt i wzór złotej urny. Jak twierdzi autor, Dalajlama i Panczen Erdeni szczerze poparli cesarskie rozporządzenie.
Powstał również memoriał na cześć cesarza Qianlonga, autorstwa Fu Kang'ana, w którym przytacza on słowa Dalajlamy sławiącego przymioty cesarza, jakowielkiego przywódcy chroniącego Tybet, którego rządy i powstające dzięki niemu nowe przepisy służą zarówno mnichom, jak i świeckim. Według podań 29-artykułowe rozporządzenie o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem było szeroko znane w całym, także tym mniej dostępnym ze względu na odległość Tybecie.

 23 lipca 2019 r. klasztor Rongwo okręg Tongren, Prefektura Huangnan, Prowincja Qinghai. Wyznawca tybetańskiego buddyzmu prosi o błogosławieństwo przy pomocy modlitewnych młynów. [Zdjęcie: Zou Yu].

Fu Kang'an i inni wspomniani w kronikach podkreślali, że gdy tylko Wyżyna Tybetańska otrzymała pozytywną ocenę swych działań, zarządzenie Jego Cesarskiej Mości, zostało przełumaczone na język tyybetański przez Ministra ds. Rezydentów, opublikowane i porozwieszane gdzie tylko się dało, nawet w najodleglejszych regionach, aby całe społeczeństwo wiedziało i szanowało zamiar Jego Cesarskiej Mości, który chce strzec, ustanawiać reguły oraz dba o regiony przygraniczne i je wspiera.
Od tamtej pory wszystkie najważniejsze kwestie w Tybecie były rozstrzygane zgodnie z systemem prawnym, które prezentowało nowe rozporządzenie, traktowane jako dokument przewodni. Sposobem cesarza na rozpoznanie u chłopca reinkarnowanej duszy żywego Buddy, była loteria w specjalnej złotej urnie. Umieszczano w niej nazwiska kandydatów napisane w językach: mandżurskim, chińskim Han i tybetańskim, po czym hutuktu (religijny tytuł określający lamę, z których najważniejszy - żyjący Budda to Dalajlama) wraz z ministrami-rezydentami Tybetu, ciągnęli losy przed posągiem Buddy Siakjamuniego, znajdującego się w klasztorze Jokhang.

Tybet zabezpieczając granice zaczął wydawać pozwolenia na ich przekraczanie. Zajęło się tym Ministerstwo ds. Rezydentów. Zarówno podróżni i kupcy z sąsiednich krajów jak i personel który Dalajlama wysyłał za granicę, wszyscy musieli się zgłaszać do Ministerstwa w celu uzyskania pozwolenia. Nadszedł również czas na tybetańską walutę. Wyryto na niej napis „Qianlong Treasure”, co znaczy „Skarb Qianlong”. Po jednej stronie był tytuł panowania, a po drugiej, tybetańskie słowa. W całym Tybecie rozlokowano 3000 żołnierzy.

Ministrowie-rezydenci stanowili najwyższą władzę w Tybecie, między innymi dwa razy do roku mieli prawo kontrolować dochody i wydatki Dalajlamy i Panczenlamy. Jeżeli chodzi o rządy w Tybecie rezydenci dzielili je razem z Dalajlamami i Panczenlamami. Reszta władzy niższego szczebla, którą nadzorował Kalon, oraz wszyscy żyjący Buddowie podlegali ministrom-rezydentom i musieli być im posłuszni.

Używanie tekstu i języka

29-artykułowe rozporządzenie mające na celu usprawnienie zarządzania Tybetem zostało wydane w 1793. Był to 58 rok gdy najwyższą władzę w Chinach sprawował cesarz Qianlonga. Do tej pory udało się odnaleźć kilka wersji dokumentu w języku tybetańskim. W  Lhasie -  klasztorze Jokhang, w Xigaze - klasztorze Tashilhunpo, a w 1811 r. odnaleziono kopię w biurze ministra rezydenta Qing w Tybecie.

W języku chińskim Han wersje prawie kompletne, zostały zapisane w kronikach, które otrzymał Qianlong, zawarte również zostały w listach Qianlonga do generała mandżurskiego Fu Kang'ana i innych ministrów rezydentów w Tybecie oraz zebrano je w kilku tomach Almanachu Heninga Ü-Tsang i Zhanga Qiqina. Wszystkie artykuły dokumentu zostały znalezione w streszczeniach spraw tybetańskich. Zostało również wyjaśnione przez Fu Kang'ana jak wyglądało tłumaczenie „29-atykułowego rozporządzenie o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem" z języka chińskiego Han na tybetański.

W 58 roku swego panowania, cesarz Qianlonga, dowiedział się od Fu Kang'ana i jego rówieśników, że zarządzenie zostało przetłumaczone na język tangut, po czym zostało wysłane do Pałacu Potala w celu omówienia z Dalajlamą. Wezwani także zostali duchowi przywódcy religijni i urzędnicy tybetańscy, którzy dysponowali zarządzeniem. Fu Kang'an stwierdził, że zastosował się wraz ze swoimi rówieśnikami do rozkazu i przyjrzał się sytuacji w Tybecie, po czym każdy artykuł został dokładnie przejrzany i omówiony. Upewnił cesarza, że po takiej naradzie Dalajlama powinien zdawać sobie sprawę z boskiej łaski, czuć wdzięczność i prezentować posłuszeństwo, z uwagi na dobro Tybetu.

Po poinformowaniu cesarza, następnym ruchem Fu Kang'ana było wysłanie do Dalajlamy i Hutuktu z klasztoru Kundeling z Gelug, kopii oficjalnej wersji nowo opracowanego 29-artykułowego rozporządzenia o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem. Poinformował również o raporcie złożonym Jego Cesarskiej Mości, tzn dostarczeniu kopii i przetłumaczeniu ich jako załączników. Oświadczył, że zarówno Dalajlama i Hutuktu z klasztoru Kundeling, jak i wszyscy urzędnicy tybetańscy, przywódcy wojskowi oraz lokalne regiony Tybetu, mają postępować zgodnie z zaleceniami zawartymi w cesarskim rozporządzeniu. Dodał jeszcze, że lekceważenie nowych przepisów, lub całkowity sprzeciw, będzie surowo karany.

29-artykułowe rozporządzenie o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem ma nie tylko wersje w językach tybetańskim i chińskim Han, ale także w innych dokumentach z dynastii Qing. Następca cesarza Qianlonga, jego syn cesarz Jiaqinga wydał zbiór oficjalnych statutów dynastii Qing, Daqing Huidian. Poruszony jest tam termat wybitnych lamów, których wiedza religijna umożliwia reinkarnację. Ich reinkarnacje nazywane są Khuvilgaan lub Yangsid po tybetańsku, co oznacza chłopca z wskrzeszoną duszą. Są wybierani poprzez losowanie, które odbywa się w złotej urnie. Inkarnacja Hutuktu odbywa się za pośrednictwem Lamo Chokyonga (czarodzieja) Dalajlamy, który wzywa boga z prośbą o wskazanie, gdzie znajduje się Khuvilgaan, aby można go było odwiedzać i czcić.

  W 1994 roku Pałac Potala w Lhasie stolicy Tybetu został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.  [Autor: IC]

W 1792 roku po odparciu ataku Gurkhów, gdy cesarz Qianlong zarządzał sprawami Tybetu, zaistniał konflikt między cesarzem a Lamo Chokyonga. Zachowanie Dalajlamy zostało określone jako pozbawione skrupułów. Złotą urnę przeniesiono do klasztoru Jokhang i ogłoszono, jak należy postępować w przypadku śmierci jakiegokolwiek Dalajlamy, Panczenlamy, Jetsun Dampa Hutuktu i innych Hutuktusów oraz lamów w Tybecie i Mongolii. Imiona kandydatów, którzy chcieliby aby ich dusze zostały uznane za reinkarnowane, miały zostać włożone do złotej urny. Przy intonowaniu lamów i nadzorowaniu ministrów-rezydentów tybetańskich, sporządzone z urny imię miało brzmieć Khuvilgaan. Alternatywną złotą urnę umieszczono w Świątyni Lamy w Pekinie.

Daqing Huidian Shili z czasów cesarzy Jiaqing i Guangxu, przedstawia kolejne ważne treści zawarte w 29-artykułowym rozporządzeniu o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem. W 1791 roku, w Tybecie brakowało wojskowych oficerów, cesarz nakazał wybranie zastępców na stanowiska. Mieli się tym zająć ministrowie-rezydenci wraz z Dalajlamą. W następnym roku Qianlong zatwierdził, że nadzorując i prowadząc sprawy Tybetu, minister-rezydent w Tybecie był równy Dalajlamie i Panchenlamie. Dlatego lokalni urzędnicy podlegający Kalonowi i lamom w kwestii zarządzania, bez względu na wagę sprawy, zostali zobowiązani do składania sprawozdań ministrom przysłanym przez cesarza. Tak samo, w ich ręce przeszło zarządzanie sprawami klasztoru Tashilhunpo. Dotychczas zajmowali się tym lokalni wojskow oficerrowie i przywódcy klanów, ale uznano że doszło do nadużyć. Dlatego każdy wysłany do Tybetu minister, powinien od razu kontrolować całe Państwo oraz tereny przygraniczne.

29-artykułowe rozporządzenie istnieje w kilku wersjach w języku tybetańskim. Był to ważny dokument historyczny znany urzędnikom, mnichom i zwykłym ludziom. Został nawet zilustrowany w zakonach i kronikach z czasów cesarza Qianlong i Fu Kang'ana. Niektóre dokumenty w języku chińskim Han zawierają całą treść rozporządzenia.

Rozporządzenie sporządzone przez Fu Kang'ana i innych urzędników zostało przetłumaczone na tybetański z języka chińskiego Han lub prawdopodobnie także z języka mandżurskiego. Fu Kang'an zgłosił to Qianlongowi, a cała zawartość została zatwierdzona przez cesarza. Co ważniejsze, cała treść rozporządzenia została wprowadzona w życie i praktykowana później w historii Tybetu.
Badania historyczne są trudną pracą i powinny być oparte na faktach i solidnych dokumentach. Autor tego tekstu, twierdzi, że nie można zaprzeczyć, aby 29-artykułowe rozporządzenie o bardziej efektywnym zarządzaniu Tybetem nie było uznawane za prawo stanowione.

Dodaje również, że wysiłki niektórych ludzi mające na celu zniekształcenie historii dynastii Yuan (1279-1368), zacierając relacje między Piątym Dalajlamą a rządem centralnym Imperium Qing, są podobne do oczerniania 29-artykułowego rozporządzenia o bardziej efektywnym rządzeniu Tybetem, ale jak twierdzi autor, bardziej obraźliwe i niezręczne. Co więcej uważa, że „niepodległość Tybetu” jest w złym i ślepym zaułku, a to może stanowić zagrożenie dla solidnych faktów historycznych.

Autor jest pracownikiem naukowym w Chińskim Centrum Badań Tybetologii