LANZHOU, 14 lipca (Xinhua)

Odkryto nowy gatunek nosorożca olbrzymiego z epoki oligoceńskiej. Szacuje się że żył około 26,5 miliona lat temu w rejonie dzisiejszego Tybetu, dało to możliwość wglądu w ewolucję gatunku a także ukształtowania terenu minionej epoki.
Chińsko-Amerykański zespół badawczy stwierdził niedawno, że Paraceratherium linxiaense (P. linxiaense) jest nowo odkrytym gatunkiem nosorożca olbrzymiego żyjącym w epoce oligocenu, poinformował  Deng Tao, badacz z Instytutu Paleontologii Kręgowców i Paleoantropologii (IVPP) Chińskiej Akademii Nauk - członek zespołu.

P. linxiaense został nazwany od miejsca odkrycia w Linxia Basin w prowincji Gansu w północno-wschodniej części Tybetańskiego Regionu Autonomicznego.
Kierownik badań Deng razem z naukowcami z IVPP i Uniwersytetu Harvarda, opierając się na nowych odkryciach P. linxiaense, opracowali również bardziej szczegółowe drzewo genealogiczne i mapę migracji nosorożca olbrzymiego.
Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie Communications Biology.

„Warto zauważyć, że na Wyżynie Tybetańskiej w epoce oligoceńskiej znajdowały się prawdopodobnie  obszary o niskim wyniesieniu, poniżej 2000 metrów. Dało to możliwość swobodnego przemieszczania się nosorożców olbrzymich wzdłuż wschodniego wybrzeża Oceanu Tethys i być może przez niektóre niziny regionu”, - powiedział Deng.

W maju 2015 r chińscy naukowcy odkryli całkowicie zachowaną czaszkę gigantycznego nosorożca o długości 1,2 metra z żuchwą przegubową i kręgiem szczytowym,  szczątki zwierzęcia odnaleziono w czerwono - brązowo - żółtych piaskowcach.

 

Czaszka P. linxiaense [Foto:chinadaily.com.cn]


Odkrycie doprowadziło do wspólnych badań Chińsko-Amerykańskich, które potwierdziły, że odkrycie dotyczy nowego gatunku oligoceńskiego nosorożca olbrzymiego.
Nosorożec olbrzymi uważany jest za jednego z największych ssaków lądowych, jakie kiedykolwiek żyły na na Ziemi. Jego czaszka i nogi są dłuższe niż u wszystkich odkrytych dotąd ssaków lądowych.
„Jego rozmiar ciała był odpowiedni do wielkości otwartych lasów w wilgotnych lub suchych warunkach klimatycznych” – dodał Deng.

Nosorożec olbrzymi mógł ważyć do 24 ton, czyli w sumie cztery słonie afrykańskie. Jego kończyny i głowa osiągają odpowiednio pięć i siedem metrów wysokości.
Z wyjątkiem niektórych szczątków znalezionych w Europie Wschodniej, Anatolii i Kaukazie, nosorożce olbrzymie żyły głównie w Azji, zwłaszcza w Chinach, Mongolii, Kazachstanie i Pakistanie. Wszystkie formy nosorożca olbrzymiego, sześć rodzajów, odnotowano na podstawie skamielin na terytorium Chin od północno-zachodnich do południowo-zachodnich, a czas ich występowania określono na okres od połowy epoki eocenu do późnego oligocenu.
Według Denga wśród nich Paraceratherium bugtiense, znany z południowo-zachodniego zakątka Wyżyny Tybetańskiej, jest kluczem do powstania i historii rozprzestrzeniania się Paraceratherium.

Badania uczonych oprócz pomocy w wyjaśnieniu pochodzenia i rozwoju prehistorycznego gigantycznego ssaka, rzucają również światło na ewolucję Wyżyny Tybetańskiej.
Wcześniej kręgi akademickie uznawały, że wyżyna Tybetańska zaczęła wznosić się około 65 milionów lat temu, a niektórzy uczeni uważali, że osiągnęła obecną wysokość około 40 milionów lat temu.
„Nasze odkrycia i badania udowadniają powszechne występowanie w północno-zachodnich Chinach otwartych terenów leśnych z mieszanką lasów i łąk w późnym oligocenie. Badania mówią nam, że wygląd Wyżyny Tybetańskiej około 26,5 miliona lat temu był daleki od tego, jakim jest dzisiaj. Kiedyś był domem nosorożca olbrzymiego żyjącego w lasach i na łąkach” – powiedział Deng.