Źródło: Culture China, 13.07.2021

[Od redakcji: Projekt kulturalny CGTN „Music Voyage” przygląda się muzyce tworzonej przez Tybetańczyków wiążąc jej piękno z unikalną przyrodą Prefektury Ganzi, prowincji Syczuan. Pod hasłem „Dziedzictwo kulturowe na płaskowyżu tybetańskim”, prezentowane są niektóre z największych skarbów kultury Tybetu.]

Tybetańska opera jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i zalicza się do tradycyjnych oper chińskich mniejszości etnicznych. Ponieważ zdecydowanie się wyróżnia, często jest nazywana „żywą skamieliną” tybetańskiej kultury. W Chinach istnieją różne gatunki operowe, z których każdy ma charakterystyczne cechy regionalne.
Jak podają historyczne zapisy, opera tybetańska rozwija się od około 600 lat. Pierwotnie była rytuałem religijnym, stopniowo przekształciła się w element sztuki ludowej (XVII w). Repertuar jest odzwierciedleniem religijnych opowieści ludowych lub znaczących wydarzeń historycznych. Przeważnie przedstawia walkę dobra ze złem ukazaną za pomocą muzyki, tańca, śpiewu i akrobatyki. I tym samym jest dla społeczeństwa formą nauki.

[W 2009 roku opera tybetańska została wpisana na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. /CFP]

Projekt „Music Voyage” ze szczególną uwagą przygląda się stylowi opery tybetańskiej ukształtowanej w Hrabstwie Batang będącym jednym z czterech odmian tej formy sztuki, który w 2019 został również uznany narodowym niematerialnym dziedzictwem kulturowym. Po raz pierwszy ten rodzaj opery pokazano w Batangu w 1653 r., za panowania cesarza Shunzhi w dynastii Qing (1644-1911). Na przestrzeni lat przedstawienia zmieniały swoją formę, uwzględniając lokalne upodobania i style taneczne, jak np. stepowanie i Xianzi (tradycyjny tybetański taniec ludowy) aby lepiej trafić w gust lokalnej publiczności.

[Opera tybetańska jest zwykle wystawiana podczas świąt, w tym Tybetańskiego Nowego Roku i Festiwalu Shoton. /WPR]

Zazwyczaj przedstawienie jest tak skonstruowane, że zarówno na początku, jak i na końcu widzowie uczesniczą w ceremonii błogosławieństwa, a pomiędzy nimi odbywa się poświęcony jakiemuś tematowi spektakl. Rolę każdego aktora podkreślają tradycyjne maski w kolorach symbolizujących cechy kreowanych postaci. Maska w kolorze czerwonym oznacza moc i odwagę, niebieska to uczciwość i nieustraszenie, a zło jest przypisane czerni.
Przedstawienia można oglądać na świeżym powietrzu lub na scenie.